bir gece ateşim çıktı. ilaç yok, çorba yok, kimse yok. battaniyeye sarılıp divana yattım. annemi düşündüm.

türkiye’de olsam çorbamı hazırlar, başımı okşardı. burada kendi kendine bakmayı öğreniyorsun.

ertesi gün işe gitmedim. bir arkadaş mesaj attı ama kimse gelmedi. kimse gelemiyor çünkü herkes kendi derdinde.

gurbet, bazen sadece hastalık değil, iyileşme sürecini de yalnız yaşamak demek.

şimdi iyiyim ama o geceyi unutmuyorum. çünkü orada en çıplak haliyle “yalnızlık” vardı.

2025-05-13 21:20