oğlum parkta diğer çocuklarla almanca konuşuyor. bazen araya türkçe kelime sıkıştırıyor, ama dönüp bana “anne, o kelimeyi anlayamadılar” diyor.

evde türkçe konuşuyoruz, ama dış dünya bambaşka bir dilde dönüyor.

bazen korkuyorum. ya kendi dilini, kendi hikayesini unutursa? ya “simit” yerine “brötchen” derse hep?

ama sonra kendi oyunlarını izliyorum. iki dil arasında zıplıyor, sanki iki hayatı aynı anda yaşıyor.

belki de bizim korkumuz, bizim eksikliğimiz. onlar bizden daha güçlü. hem türk, hem alman, hem çocuk. hepsini bir arada taşıyabiliyorlar.

2025-05-18 12:43